LJÚFR

a.

1) beloved, dear (l. e-m);

2) mild, gentle (hann var l. ok lítillátr við alla);

3) ljúft ok leitt, pleasant and unpleasant, weal and woe.

* * *

adj., ljúíari, ljúfastr. [Ulf. liubs = ἀγαπητός; A. S. leôf; Old Engl. lef; provinc. Engl. lief; O. H. G. liub; Germ. lieb]:—dear, beloved; Guði ljúfir, acceptable to God, Hom. 159; allir vildu svá sitja ok standa sem honum var ljúfast, Bs. i. (Laur. S.); líttú á ljúfan, Gkv. 1. 13; hinn ljúfi lávarðr, Fms. v. 148, Fsm. 50; sinn ljúfa búanda, Þiðr. 308, 318; ljúfa lávarð, Fb. ii. 385: in addressing one, heyr minn ljúfi Írungr! 329; sæll ok ljúfr, Sigurðr minn, Skíða R. 185: in mod. usage as subst., ljúfi, my love! or ljúfrinn minn!

2. mild, gentle, kind; hann var ljúfr ok lítillátr við alla, Bs. i. 76; and so in mod. usage, cp. ljúfmenni.

3. allit., ljúfr ok leiðr, opt sparir leiðum þats heftr ljúfum hugat, Hm. 39; ljúfr verðr leiðr, ef lengi sitr annars fletjum á, 34; ljúft ok leitt (mid. H. G. liep unde leit), nice and nasty, weal and woe, Fms. viii. 48, Orkn. 284; at ljúfu ok at leiðu, N. G. L. i. 50; gegna jafnt ljúfu sem leiðu, 51; ljúft sem leitt, weal and woe, Js. 76.

II. as a pr. name, Ljúfa, whence Ljúfu-staðir in western Iceland.